Europese landen hebben sterk verschillend beleid voor huisvesting statushouders

Asielzoekers die een verblijfsvergunning hebben gekregen (statushouders) moeten in ruim de helft van de Europese landen zelf woonruimte zoeken. In andere landen wijst de overheid huisvesting toe. Afhankelijk van het beleid ervaren statushouders en overheden verschillende barrières bij het vinden van woonruimte. 

> Lees het volledige EMN-onderzoek (vergelijking tussen 26 Europese landen*) en de two-pager van EMN Nederland (beknopte vergelijking tussen Nederland en andere lidstaten)

Toewijzing of eigen verantwoordelijkheid

In 11 landen (CZ, DE, EL, FI, FR, HR, IE, LU, NL, SE, SK) krijgen statushouders een woning toegewezen van de overheid. In Nederland zijn gemeenten verantwoordelijk voor het huisvesten van statushouders en krijgen ze een woning voor onbepaalde tijd. In de overige landen (BE, BG, CY, EE, ES, HU, IT, LT, LV, MT, PL, PT, SI, SK, RS) zijn statushouders zelf verantwoordelijk voor het vinden van woonruimte. Kroatië kent een tussenvorm, waarbij de overheid een woning toewijst voor maximaal 2 jaar.     

Obstakels bij het vinden van woonruimte 

Deelnemende landen noemen verschillende obstakels die statushouders en verantwoordelijke overheidsinstanties ervaren bij het vinden van zelfstandige huisvesting, waaronder: 

• lange wachtlijsten in de sociale huursector (BE, FR, IE, IT, LU, LV, NL, PT, SI, SK);
• algemeen woningtekort (BE, CY, DE, EE, EL, FR, HR, IE, IT, LT, LU, LV, NL, PT, SI, SK); 
• stijgende huurprijzen in de vrije sector (BE, CZ, EE, EL, ES, FR, HR, IE, LT, LU, LV, PT, SI, SK, RS);
• discriminatie bij toegang tot huisvesting in de vrije sector (AT, BE, CY, CZ, DE, HR, IE, IT, LT, LV, PL, PT, SI, SK); 
• taalbarrières (BE, CY, CZ, DE, FR, IE, IT, LT, LV, PT, RS).

Omdat Nederland statushouders een woning toewijst, en de vrije sector daarbij een marginale rol speelt, zijn sommige van deze barrières in Nederland minder van toepassing.